Recenzja filmu pt. "Piękny umysł"
Recenzja autorstwa Mateusza Antczaka - ucznia klasy I liceum
Recenzja filmu pt. Piękny umysł
„Piękny umysł” Rona Howarda to film przedstawiający młodego, żądnego sławy i uznania matematyka – Johna Nasha. Ekranizacja oparta na prawdziwych wydarzeniach to historia zapierająca dech w piersiach...
Pełne wzlotów i upadków życie głównego bohatera pozwala odbiorcy na głębokie doznania. Skłania do przemyśleń. Pokora, docenienie tego, co się posiada, jak i jednoczesne dążenie do coraz wyższych celów – to bez wątpienia wartości, jakie można wynieść po obejrzeniu produkcji nagrodzonej Oscarem w kategorii: "Najlepszy film roku 2002".
W rolę matematycznego geniusza wciela się Russell Crowe, który swoją grą po raz kolejny udowadnia wysokie umiejętności aktorskie. John Nash to młody matematyk szukający przełomowego odkrycia, które zapewniłoby mu sławę i pieniądze. Koncept równowagi nazywany „równowagą Nasha” przynosi zdeterminowanemu studentowi upragnione uznanie, jak i środki finansowe. Po nagrodzonej Oscarem roli Maximusa z filmu „Gladiator” Russell Crowe znów nie zawodzi publiczności i nadaje postaci Johna Nasha tajemniczość oraz - chciałoby się rzec - charakterystyczne dla naukowców „oderwanie od rzeczywistości”.
I to właśnie owo zwariowanie staje się największą zmorą matematyka. John zostaje uwikłany w urojony konflikt pomiędzy rodzimymi Stanami Zjednoczonymi a Rosją. Nash, poproszony o pomoc przez rząd USA, stara się złamać kody, które doprowadzą do zamiarów wroga. Wciągnięty w wir wydarzeń widz, w jednym momencie dowiaduje się, że zarówno cała akcja militarna, jak i współlokator bohatera z czasów studenckich są jedynie wynikami jego wyobraźni. Okazuje się, że postaci grane przez Eda Harrisa oraz Paula Bettany'ego, znanego głównie z roli Silasa z filmu „Kod da Vinci”, są widziane wyłącznie przez chorego na schizofrenię Nasha.
Historia dobitnie ukazuje, jak ogromne znaczenie ma dla człowieka zdrowie i wolność umysłu. Piękna żona, pewne, wysokie stanowisko w pracy oraz zabezpieczenia finansowe w jednej chwili tracą jakiekolwiek znaczenie dla zatrzymanego w szpitalu dla psychicznie chorych profesora. John Nash, niczym mityczny Orfeusz, za sprawą braku powściągliwości utracił niemal wszystko, co było dla niego najcenniejsze. Leki przyjmowane przez głównego bohatera, sprawiały, że nie mógł robić rzeczy, które kochał. Rodzina, praca, matematyka – wszystko to staje się dla Nasha odległe i nieznajome. Dopiero po długim okresie leczenia, profesor zaczyna „wychodzić na prostą”. I to właśnie w tym momencie geniusz ukazuje siłę swojego umysłu, przezwyciężając chorobę bez zażywania leków psychotropowych.
John Nash, w przeciwieństwie do wcześniej już wspomnianego króla Tracji, nie utracił swojej żony, która była przy nim we wszystkich kryzysowych momentach. Alicia Nash (Jennifer Connelly) znakomicie oddaje siłę przywiązania, wierności. Potrafi pogodzić własną pracę, opiekę nad nowo narodzoną córeczką oraz chorym mężem. Wspiera go i nieustannie wspomaga w powrocie do zdrowia. Jej zasługi ukazuje ostatnia scena filmu, w której John Nash odbiera Nagrodę Nobla, a wszystkie słowa i podziękowania kieruje pod adresem żony: „Tylko w niezbadanych równaniach miłości, można znaleźć wszelkie logiczne przyczyny”.
Mateusz Antczak, klasa I LO
