"Rozprawkowy" felieton, czyli po co nam nauka języka polskiego?
Uczniowie SMS mogą śmiało zapytać: "Po co nam taki przedmiot jak język polski?". Patrząc na wymagania współczesnego świata, ich wątpliwości wydają się uzasadnione. Ale czy w pełni? ...
Dzisiejszy świat stawia przed nami szereg wyzwań, a tempo życia jest zawrotne. Szefowie wielkich firm pragną, aby nowi pracownicy byli młodzi, a zarazem bardzo doświadczeni. Menadżerowie korporacji wymagają od młodych ludzi wielu rzeczy, a przede wszystkim znajomości języków obcych i fachowego obsługiwania programów komputerowych. Gimnazjaliści, np. uczniowie SMS, mogą śmiało zadać pytanie: „Po co nam nauka języka polskiego? Co nam ona da w przyszłości?”. Z ich perspektywy, wątpliwości te wydają się być jak najbardziej na miejscu. Spróbujmy przeanalizować problem i odpowiedzieć na pytanie zawarte w tytule.
Wiem, że wielu gimnazjalistów spogląda śmiało w przyszłość i chciałoby zrealizować swoje marzenia. Jednak tylko malutki procent z nich wybierze polonistykę, jako kierunek studiów. Po co więc reszcie, która ma inne plany, znać perypetie Pana Tadeusza czy Ogniem i mieczem? W rozmowie kwalifikacyjnej na jakieś stanowisko przecież nie zapytają o przygody Skrzetuskiego. Obserwując dialogi na gadu – gadu można również zapytać o cel nauczania gramatyki, skoro większość ludzi świetnie się komunikuje tworząc skróty myślowe, łamiąc poprawną stylistykę. Nauka języka polskiego, patrząc na realia dorosłego świata, wydaje się mało sensowna… Ale czy na pewno?
Każdy człowiek pragnie żyć na wysokim poziomie, każdy pragnie, aby jego świat był jak najbardziej rozległy. Nigdy tego nie osiągnie, jak nie będzie poprawnie władał swoim językiem ojczystym. Potwierdzeniem tych słów niech będzie sentencja Ludwiga Wittgensteina: „Granice naszego języka są granicami naszego świata”.
Drugą sprawą nad którą warto się zastanowić jest tożsamość. Czujemy się Polakami, jesteśmy dumni z naszej historii, z naszych przodków, ale ekonomia i handel powoli zacierają poczucie narodowości. Chyba już tylko język stoi na straży patriotyzmu. Aha! Nie wszyscy potrafią zdefiniować patriotyzm… I tutaj jest miejsce dla ważności i roli, jaką powinna spełniać lekcja języka polskiego.
Po co czytać? No tak… Często słyszane pytanie, na które odpowiadam zwykle: po to, abyś był bardziej świadomy; po to, abyś potrafił w ludzki sposób rozwiązać problemy; po to, abyś poznał proste, a najważniejsze wartości takie jak: miłość, honor, przyjaźń; po to, abyś umiał wyczuć w kim tkwi fałsz i obłuda, a w kim prawdziwa chęć pomocy. Książki to życie spisane w słowach na podstarzałych kartach. Nie we wszystkich znajdzie człowiek coś dla siebie, ale wystarczy jedna, aby spojrzał na pewne rzeczy szerzej.
I najważniejsze: każdy człowiek chce być wolny, ale nie każdy wie co to wolność. Bo wolność, to także umiejętność napisania listu, CV, podania, ogłoszenia. Czy ktoś ma szansę na dobrą posadę, przynosząc swój życiorys z błędami stylistycznymi i ortograficznymi? Ma, mizerne…
Podsumowując. Myślę, że warto uczyć się naszego języka. Argumentów za jest zdecydowanie więcej niż przeciw i piszę to z pełną odpowiedzialnością, wcale nie przez pryzmat przyszłego filologa – polonisty, ale przez pryzmat szarego człowieka, urodzonego i wychowanego w Polsce. Na koniec pragnąłbym przytoczyć fragment pewnego wywiadu:
„ - Większość użytkowników polszczyzny w ogóle nie czuje potrzeby doskonalenia swojego języka, „bo po co, skoro i tak się rozumiemy”…
Jan Miodek: To niemądre i bardzo minimalistyczne założenie. Człowiek inteligentny nie może tak myśleć. Przecież okaleczony, szablonowy, nieporadny, banalny i prymitywny język to zarazem płytkie i schematyczne myślenie, ubóstwo ducha, niedostatek życiowej ogłady.
Im sprawniejszy język, tym nasz kontakt z innymi ludźmi będzie skuteczniejszy i łatwiejszy…”. Niech te słowa rozwieją wszelką wątpliwość, znajdującą się w tytule tego „rozprawkowego” felietonu…
