Sienkiewicz napisał "Lalkę". O praktykach w gimnazjum...
Choć tytuł mógłby wskazywać na to, iż zamierzam się naigrawać z poziomu intelektualnego dzisiejszych uczniów, to absolutnie tak nie będzie.
Choć tytuł mógłby wskazywać na to, iż zamierzam się naigrawać z poziomu intelektualnego dzisiejszych uczniów, to absolutnie tak nie będzie. Żaden człowiek nie ma prawa naśmiewać się z czyjejś ułomności. W dniu dzisiejszym, sam mogę być schłostany przez profesorów i naukowców, bo powiedziałem w zaćmieniu, że wiersz pt. Głosy napisał Herbert, a nie Szymborska. Sztuka w tym, aby mieć odwagę się przyznać, że nie była to pomyłka, a zwykła luka w wiedzy. Zresztą słuchając niektórych moich wykładowców, coraz bliższe jest mi powiedzenie Sokratesa: „Scio me nihil scire”. Mimo to, cały czas pragnę się rozwijać, a jedno z moich marzeń brzmi: zostać nauczycielem języka polskiego. Aby tę zaszczytną funkcję pełnić w przyszłości, musiałem zaliczyć zawodowe praktyki. Skończyłem parę dni temu, wychodząc z budynku szkolnego ze smutkiem. Pomyślicie: wielki zbawca; który chciał podnieść poziom polskiej edukacji; który miał ambicje, cele; który pragnął uratować młodzież, a wychodzi z nietęgą miną… Czytelnicy! Jakże błądzicie w swym myśleniu. Wychodziłem z żalem, bo było przyjemnie…
Na początku mojej drogi do tego zawodu, przestrzegano mnie. Mówiono o braku pracy, o ciężkim kontakcie z młodzieżą, o braku z ich strony jakiejkolwiek znajomości fundamentalnych zagadnień, o bezsensowności itd. Nie zgiąłem się, a wręcz przeciwnie. Miałem wielką ochotę pokazania, że można. Teraz już wiem, że można… Oczywiście, wymaga to ogromnego wysiłku, zaangażowania, profesjonalizmu, a przede wszystkim chęci rozmowy i nawiązania kontaktu ze szkolną społecznością. A uczniowie to zauważą, bo widzą wszystko. Może nie wiedzą, ale widzą…
Jedna z lekcji. Pani pyta ucznia: „Kto napisał Lalkę?”. Uczeń z grymasem na twarzy odpowiada: „Sienkiewicz”. Obserwowałem to zdarzenie z ostatniej ławki. I nie zdziwiłem się, ani nie przeraziłem. Ba! Byłem zadowolony. Pokazało to siłę tego przedmiotu, który musi umieć narzucić na swe ramiona nawet tak minimalistyczny płaszcz. Dwa dni później, korytarz, przerwa, podchodzę do tego samego ucznia i pytam:
- To kto w końcu napisał tę Lalkę?
- Bolesław Prus, choć tak naprawdę nazywał się Aleksander Głowacki, proszę pana – odpowiedział z błyskiem w oczach młokos.
I tym się cieszę. Cieszę się z ich pomysłów, z ich radości, z ich działań. Potrafią być inspiracją. Dzięki nim, szkoła nie jest muzeum, a wciąż żyjącą instytucją. Narzekają Ci, którzy sobie nie radzą lub nie potrafią radzić, ale to już oni sami powinni zadać sobie pytanie, czy są we właściwym miejscu. Może targa mną młodzieńcza energia, ale nie miałem dotąd problemu z połączeniem dyscypliny ze spontaniczną interakcją… A dla tych, którzy tak przesadnie wyolbrzymiają i zaciemniają rzeczywistość, przywołuję słowa wybitnego przedstawiciela epoki Renesansu: „Jakoby też rok bez wiosny mieć chcieli, którzy chcą, żeby młodzi nie szaleli”. Znacie go przecież… Albo i nie?
