Recenzja powieści "W księżycową jasną noc"
Recenzja autorstwa Wojciecha Fabii - ucznia klasy II LO
W księżycową jasną noc
William Wharton
Książka, którą niedawno przeczytałem, jest autorstwa niezwykłego pisarza Williama Whartona, który tworzył powieści obyczajowo-psychologiczne. Przekazywał w nich nie tylko filozofię życiową, ale także przedstawiał psychikę bohaterów. Wybrałem utwór pod tytułem W księżycową jasną noc, w której autor zawarł część wspomnień z okresu drugiej wojny światowej. Akcja powieści rozgrywa się na tyłach frontu w Ardenach w grudniu 1944 roku, gdzie sześciu Amerykanów musi zmierzyć się z okrucieństwami, jakie niesie za sobą konflikt zbrojny.
Jest to przede wszystkim historia młodych ludzi, którzy rezygnują ze swoich pasji i życiowych planów, aby stawić czoła wojnie. Przełomowym momentem staje się ich spotkanie z grupą amerykańskich żołnierzy, którzy tak samo jak oni, są zagubieni w całym chaosie walki. Wharton przedstawia wszystko w bardzo naturalny sposób. To sprawia, że książka jest nie tylko autentyczna, ale także pomaga nam zrozumieć, co przeżywali zamknięci na froncie młodzi ludzie i ile skrajnych emocji kierowało nimi przy podejmowaniu niezwykle trudnych wyborów. Przerażający jest fakt, że chłopców łączyło jedno, wielkie marzenie - przeżyć wojnę. Wymyślali oni różne, na pozór zwyczajne zajęcia (takie jak granie w karty, łamigłówki, rysunki na kawałkach kartonu, bitwy na śnieżki itp.), które stawały się ich ratunkiem od uporczywych myśli o walce. Chcieli chociaż przez chwilę poczuć się jak w normalnym świecie. Robili wszystko, aby zapomnieć o okrucieństwie wojny.
Opowieść napisana została prostymi słowami. Wharton przekazał tę historię w bardzo zrozumiały dla czytelnia sposób. Wielokrotnie posłużył się kolokwializmami, dzięki którym w dobitniejszy sposób ukazał tragiczną sytuację chłopców. Skłania czytelnika, aby chociaż na chwilę pomyślał, co dzieje się z ludzką psychiką w czasie wojny, kiedy trzeba zostawić całe swoje dotychczasowe życie i pójść walczyć, a jedynym pozytywem w takich chwilach jest nadzieja, że kiedyś ten koszmar się skończy.
Według mnie, jest to niezwykle przenikająca oraz dająca do myślenia opowieść o bezsensie wojny i życiu młodych ludzi, którzy muszą odnaleźć się w zupełnie nowej, niezmiernie trudnej rzeczywistości. Muszą przetrwać.
Wojciech Fabia, klasa II LO
